Pilletje erbij - Renée Lafeber
Groepstherapie – Als de psychiater op bezoek komt
‘Ik lees dat je Seroxat slikt?’ zegt de psychiater. Dat is geen vraag, dat is een constatering. Ik kijk hem boos aan. Kijk vluchtig om me heen hoe er wordt gereageerd op deze onthulling. Alle ogen zijn op mij gericht. Behalve die van Flint. Die bestudeert de blauw gemêleerde vloerbedekking. Onwillig knik ik.’Gaat dat goed?’ Ik ontkom er niet aan.’Ja hoor,’ antwoord ik.Ik wend mijn hoofd af en kijk verlangend naar de gesloten deur. Ik wil hier weg, maar ik durf niet. Dan roep ik misschien het einde van de behandeling op en wat dan? ‘Het gaat helemaal niet goed!’ roept Iwan.Hij wijst met zijn vinger naar me. Zwaait ermee heen en weer. Zijn rode piekhaar blijft onbewogen strak overeind staan. Hij heeft een gat in zijn spijkerbroek. Precies op zijn knie. Ik kijk hem vijandig aan. Waar bemoeit hij zich mee! ‘Nee, dat vind ik ook,’ doet Linda er nog een schepje bovenop. ‘Je gaat steeds minder vertellen in de groep.’ ‘Ja. Je brengt nooit iets in bij sociotherapie,’ beaamt Astrid. ‘Echt lekker zit je er de laatste tijd niet bij,’ bevestigt Pavlo nu ook. Mijn ogen zoeken hulp bij Valeria, maar zij heeft haar hoofd bijna tussen haar knieën hangen. Ze bemoeit zich er niet mee. ‘Dus zo goed gaat het niet met je,’ zegt dokter Bodien. ‘Zullen we er dan maar eens een extra Seroxat bij geven?’ ‘Liever niet,’ fluister ik. ‘Wat maakt dat nou uit!?’ roept Linda verbolgen. Ze heeft me gehoord. ‘Van dat ene pilletje extra ga je heus niet dood hoor.’ De psychiater heeft al een recept voor me uitgeschreven. Scheurt het blaadje van zijn blok. Van twee naar drie Seroxat. ‘Vandaag nog mee beginnen. Hoor ik volgende maand wel hoe het gaat.’ ‘Dat weet ik zo net nog niet. Maar ach, wat kan mij dat ene pilletje ook schelen…’
De uitweg - Erik De Kuyffer
“Het was voor mij de meest logische en uitgemaakte zaak dat ik mezelf als een onkwetsbare bleef opstellen. Dit onaantastbaar zijn, wordt immers tegenwoordig van alle mensen verwacht. Kwetsbaar zijn of zich kwetsbaar opstellen is zoiets vreselijks geworden en we moeten blijkbaar met zijn allen cursussen in ‘weerbaarheid’ volgen. Nu besef ik dat deze houding een selffulfilling prophecy was, als het ware de vlucht vooruit.”
Citaat uit het boek
Niemandskinderen - Carolien Roodvoetse
In Niemandskinderen prikt Carolien Roodvoets de fabel door dat ouders per definitie liefde voelen voor hun kinderen. Niet (kunnen) houden van je kind is een onderwerp waar niet of nauwelijks over gesproken wordt – niet door de ouder(s), maar ook niet door het verwaarloosde kind zelf, dat de illusie van liefde nodig heeft om te kunnen overleven.
“Niemandskinderen… ze zijn niet van hun ouders, omdat hun ouders niet van hen konden houden; ze zijn niet van zichzelf, omdat ze ook niet van zichzelf kunnen houden; en ze zijn niet van anderen, omdat ze zich vaak niet aan anderen kunnen binden.”
Citaat uit het boek
Niemand die het ziet - Linda van 't Veen
Linda van ’t Veen (1965) woont met haar dochter (2001) in Zuid-Scharwoude. Vanaf haar vroegste kinderjaren worstelt Linda met gevoelens van eenzaamheid. Na een leven lang zoeken naar de oorzaak van deze gevoelens besluit ze hier over te gaan schrijven. Met haar boek Niemand die het ziet en haar opleiding Voorlichter Eenzaamheid, heeft zij voor zichzelf helder waar de oorzaak ligt en hoe zij hier mee om weet te gaan. Met haar eigen ervaringen en een wetenschappelijk onderbouwde opleiding gaat zij zich nu inzetten om inzicht te geven aan een ieder die zelf of beroepshalve te maken heeft met gevoelens van eenzaamheid. Zie voor meer informatie www.lindavantveen.nl.
In een wereld van eenzaamheid
Op een onbewoond eiland ben ik gestrand, wachtend op dat bootje dat mij komt redden. Het bootje komt niet. Ik leer overleven. Na jaren van wachten onderneem ik dan zelf maar een poging om van het eiland af te komen. Ik begin te zwemmen, weet niet waarheen, in de hoop iets tegen te komen wat mij gaat redden. De moeheid slaat toe. Verzuip ik of ga ik terug naar mijn eiland? Een uur later zit ik weer op mijn eiland. Het overleven gaat verder.Linda
Doorbroken taboes - Lana B.
Dit verhaal gaat onder andere over mijzelf. Ik ben als kind slachtoffer geweest van geweld en seksueel misbruik en getuige van moord. Hierdoor vormden zich verschillende alters in mij. Naast dit alles ben ik in een sekte terechtgekomen. Ik wil mijn verhaal naar buiten brengen en een stem zijn voor velen die met dit soort zaken worstelen. Jongeren worden op straat aangesproken en in sektes gelokt. Zo verdwijnen er veel kinderen en niemand weet waar ze zijn. Ik heb zelf tien jaar in een sekte gezeten en ben uiteindelijk door de politie naar een Blijf-van-mijn –lijf-huis gebracht. Met de hulp van vele instanties ben ik er beetje bij beetje bovenop gekomen. Momenteel werk ik als ervaringsdeskundige binnen de GGZ, afdeling maatschappelijk welzijn, cliëntenondersteuning Vivenz en Homestart. Soms geef ik gastlessen op middelbare scholen. Ik leef nu al ruim dertien jaar mijn eigen leven, maar zonder de juiste hulp was me dat nooit gelukt. Ik vind het belangrijk dat mensen die vastzitten in bepaalde situaties weten dat er altijd een uitweg is. Ik wil een spreekbuis zijn voor diegenen die niet voor zichzelf kunnen spreken. Graag zou ik zien dat er meer met ervaringsdeskundigen wordt gewerkt binnen de psychiatrie, omdat die zich goed kunnen inleven in de mensen. Wij weten hoe het is om dit mee te maken en hebben leren omgaan met onze beperking(en). We weten dat herstellen niet hetzelfde is als genezen. We weten hoe het is om onze eigen kracht (empowerment) in te zetten en weten hoe we die moeten gebruiken om een zo gelukkig mogelijk leven te kunnen leiden. Vaak worden we echter niet begrepen, met name omdat we niet hebben geleerd onszelf te begrijpen. Ook hierover gaat mijn verhaal. Mijn doel is om taboes omtrent sektes (geloofsissues) en seksueel misbruik te doorbreken en mensen met verschillende psychiatrische aandoeningen de hand te reiken.
Na jaren in gevecht te zijn geweest met mezelf kan ik nu zeggen: Ik heb mij lief!
Lana B.
Gespleten soulmate - autobiografie over de niet te winnen strijd met een narcist
Dankbaar en trots: Na de definitieve breuk van mijn relatie na 27 jaar, moesten wij allemaal in traumatherapie. Er werd mij geadviseerd om eerst met de kinderen te gaan, ik mocht pas later. Het zou voor mij als alleenstaande moeder te zwaar zijn om dit voor ons alle drie tegelijk te doen. Ik moest er nu voor mijn jongens zijn. Ik volgde het advies van de hulpverlening op. Ondertussen melde ik mezelf aan bij een aantal groepen over Narcisme op Facebook. Ik las, leerde en reageerde. Ik schreef mijn eigen verhaal van me af in de vorm van een autobiografie. Ik las in de groepen waar de behoefte en vraag lag over dit onderwerp. Ik zag de knelpunten binnen de hulpverlening. Ik besloot mijn verhaal uit te gaan geven. Mijn autobiografie: “De gespeten soulmate”. Ik heb dit gedaan met de insteek: Al zou ik maar één iemand kunnen redden uit zo’n vernietigende relatie, dan is mijn verhaal niet voor niets geweest. Ik startte mijn FB-pagina op. 01 juni 2021 kwam “De gespleten soulmate” in de verkoop. Ik had nooit kunnen verwachten dat dit, wat er nu allemaal gebeurt, het gevolg zou zijn.
Ondertussen zag ik dat mijn beide jongens in een serieuze, maar totaal verkeerde relatie beland waren. Beide kwamen bij een partner terecht die ook problemen hadden vanuit hun jeugd. Ze werden meegezogen in hun problemen en trauma’s. Ik zag mijn beide jongens veranderen. Ze waren totaal zichzelf niet meer. Het enige wat ik kon doen was toezien, er voor ze zijn en ze advies geven, zodra het regelmatig escaleerde. Ik wist uit eigen ervaring dat ik er niet bovenop moest gaan zitten, want onder dwang zouden ze de andere kant kiezen. Ik heb dat immers zelf vroeger ook gedaan. Ik heb ze beide mijn autobiografie gegeven. Voor inzicht, maar ook als naslag voor later, omdat ze nog veel details uit mijn relatie niet wisten.
Inmiddels hebben veel mensen mijn boek gelezen. Vaak krijg ik een terugkoppeling. Ze schrijven mooie recensies. Ik krijg veel complimenten. Een mooi compliment vind ik, dat mijn boek veel inzage en herkenning geeft. Dat het handvatten biedt. Dat mensen die nu in een relatie zitten, en al twijfelde, de bevestiging krijgen voor zichzelf dat ze in een totaal verkeerde relatie zitten.
Een ander mooi compliment is, dat mijn boek zo makkelijk te lezen is. Mensen die zich vaak niet kunnen concentreren, en daardoor weinig tot niet lezen, lezen mijn boek in één adem uit. Ik ben echt dankbaar voor al deze complimenten. Want hier heb ik het voor gedaan.
Maar het mooiste compliment kwam van mijn oudste zoon. Na het verbreken van zijn relatie na 4 jaar, is hij mijn boek gaan lezen. Toen hij het gelezen had zei hij: Mam, wat ben ik blij dat ik je boek ben gaan lezen. Het heeft me zoveel inzage gegeven, in hoe fout mijn relatie was. Ik ben nog zo verdrietig, maar ik weet nu dat ik de goede keuze heb gemaakt. Deze relatie was nooit goed gekomen. Ik was regelrecht jouw life story achteraangegaan. Het patroon was zich aan het herhalen. Jouw verhaal gaat me helpen hiervan los te komen.
Inmiddels zijn we een poos verder. Ik heb zijn verdriet gezien. Zijn vragen, zijn twijfel, zijn onzekerheid. Zijn worsteling om zichzelf los te maken van haar. Zijn focus op zijn toekomst. Ik heb hem weer terug zien veranderen in de jongen die hij altijd was. Mede dankzij mijn boek. Hij staat inmiddels weer met beide benen op de grond, en krachtig in zichzelf. Hij heeft een nieuwe vrouw ontmoet. Een lieve vrouw, met empathie, die ook al het één en ander heeft meegemaakt. Ik zie beide opbloeien en groeien. En dat is voor mij het allermooiste compliment op mijn boek. Dat het de redding is geworden voor één van mijn kinderen. Ik hoop dat mijn jongste zoon mijn boek ook nog eens gaat lezen. Want hiermee je eigen kinderen een zet in de goede richting geven voor hun toekomst, dat is toch wel de kroon op mijn werk.
Lieve groet, Anne
Opnieuw hoop - Ritchie Vermeire
Ritchie Vermeire (1975) is een Belgische schrijver, regisseur en reportagemaker. In dit boek vertelt hij zijn levensverhaal vanaf het rampjaar 1986. Voor iemand die vaak neerslachtig is, ben ik eigenlijk een onverbeterlijke positivo.’ Tot die slotsom komt Ritchie Vermeire als hij terugkijkt op een leven met te veel tegenslagen. Hij is filmmaker met een persoonlijke geschiedenis die leest als een filmscript. Vermeire werd herhaaldelijk en langdurig misbruikt als kind, is al dertig jaar in strijd met zichzelf en zijn zelfmoordgedachten, en heeft dankzij een beenmergtransplantatie een zeldzame bloedziekte overleefd. Nu is hij verwikkeld in een rechtszaak die dingen in beweging heeft gezet waarvan hij dacht dat ze al lang verwerkt waren. Met psychologische hulp maakt hij trauma’s opnieuw door. Weinig mannen durven te getuigen over seksueel misbruik, Vermeire doet dat wel. Het proces brengt hem vaak in een negatieve spiraal, maar biedt ook perspectief: je moet aan jezelf werken om beter te worden, zegt hij. Misschien kan zijn ervaring anderen helpen (‘Ik ben ervan overtuigd dat zelfmoord vaak in een opwelling gebeurt’)
Het bevuilde nest - José Al
In ‘Het bevuilde nest’ belicht José Al de specifieke sfeer van het opgroeiende kind in een gezin waarin beide ouders onveilig zijn voor het kind, het huis is geen thuis. Met als gevolg een gedesorganiseerde binding door vroegkinderlijk- en transgenerationeel trauma. Binnen haar werk in de psychotraumahulpverlening is er een onderbelichte groep slachtoffers naar voren gekomen die zij in dit boek centraal stelt. Het zijn mensen met vaak onzichtbare breuken die ze vanaf hun vroege kindertijd met zich meedragen, omdat ze geen veiligheid ervaren hebben binnen het eigen gezin.
Of je nu lotgenoot bent, persoonlijk of beroepsmatig betrokken of gewoon geïnteresseerd, dit boek zal niemand onberoerd laten. Het personage Astrid deelt aangrijpend eerlijk haar herinneringen, ervaringen en strijd. De toelichting, theoretische onderbouwing en onderzoeksresultaten – onder 500 zorgprofessionals en onder 200 van haar cliënten – schetsen daarnaast onverbloemd een haarscherp beeld van de wereld van slachtoffers, getuigen èn plegers en de levenslange gevolgen van een onveilige binding door alle vormen en kleuren van kindermishandeling. Of dit nu passieve of actieve vormen van misbruik, verwaarlozing en huiselijk geweld zijn.
In het boek is ook haar dichtbundel opgenomen, als eerbetoon aan alle mensen die hun hart en ziel geopend hebben om met José de traumatherapie aan te gaan en deel te nemen aan het onderzoek. Het is een full colour boek met een harde kaft van 224 pagina’s en bestaat uit drie gedeeltes die los van elkaar te lezen zijn. Een mooi gebalanceerde inhoud van het waargebeurde levensverhaal van het personage Astrid, uitvoerige psycho-educatie en de twee onderzoeksresultaten – van tweehonderd oud-cliënten en van vijfhonderd zorgprofessionals – waardoor een helder beeld verkregen wordt wat het kan betekenen om als kind bij beide ouders onveilig te zijn.
Maar wellicht belangrijker nog, reikt José met dit boek de hand naar lotgenoten om, als Astrid, de moed te vinden om te kiezen voor leven in plaats van overleven. Ze maakt haar lezers opmerkzaam op de signalen van onveilig opgroeien in een sfeer van chronische stress, door de kenmerken van de subtiele en stille alarmen helder te markeren en duiden. Zodat kinderen in onveiligheid tijdig gehoord, gezien en erkend worden. Moge dit boek inzichten geven, hoop bieden en levens veranderen.
‘Het bevuilde nest’ is in eigen beheer uitgegeven en alleen te bestellen via de website: www.dewegnaarbinnen.nl
Vriendelijke groeten, José Al
Non-profit praktijk, Psychotraumahulpverlening
Gepleegd
Jasper groeit op in een onveilige thuissituatie. Op jonge leeftijd wordt hij uit huis geplaatst en komt hij terecht in een kindertehuis en vervolgens in een pleeggezin op de Veluwe. Zijn strenggelovige pleegouders blijken gewelddadig en sadistisch te zijn. De verwaarlozing en lijfstraffen worden steeds extremer en uiteindelijk vlucht Jasper weg. Ondertussen weet Jeugdzorg van alle misstanden, maar onderneemt geen enkele actie. Jasper ontwikkelt zich niet tot een ‘normale’ jongen: hij dissocieert en wordt stelselmatig geplaagd door nare beelden uit zijn verleden. Hij is continu aan het overleven en kan niet ontsnappen aan zijn binnenwereld. Hoe komt Jasper met zichzelf en zijn verleden in het reine?
Ik hief de schep aarzelend omhoog, zo bang was ik voor de pleegvader. Het hulpeloze hoopje vogel piepte hard en sperde het grote gele bekje wijd open. Pats. De schep kwam hard neer. Harder nog dan ik had verwacht. IJzer, vogeltje, steen. Bloed spatte opzij. De tegel kleurde rood. De pleegvader glimlachte tevreden. “Hup, veeg dat beest met je laars opzij. Nu de volgende. En hard slaan. Keihard. Eén voor één ga jij ze nu doodslaan, allemaal.“
Citaat uit het boek ‘Gepleegd’
Stille Anna - Elbie Lötter
Ik was acht toen mijn moeder met oom Danie thuiskwam. Acht. Vanaf dat moment totdat ik zestien werd, was mijn leven… anders.
Ze noemde zichzelf Stille Anna, omdat ze niemand kon vertellen wat haar stiefvader met haar deed. Nu, vele jaren later, verbreekt de Zuid-Afrikaanse Anna de stilte en onthult het seksuele misbruik dat ze in haar jeugd onderging, de impact die het op haar leven heeft gehad, en hoe ze er ondanks een falend systeem in slaagde een nieuw, gelukkig leven op te bouwen.
Ik dacht aan die avond. Het leek zo lang geleden dat ik dacht dat ik het me misschien wel verbeeld had. Maar ik zou me zoiets toch helemaal niet hebben kunnen verbeelden? Daarna had hij me niet meer aangeraakt. Ik zorgde er ook altijd voor dat ik uit zijn buurt bleef en dat we nooit alleen waren. Dat was niet moeilijk. Ons huisje was klein genoeg en we gingen nooit naar zijn huis. Soms dacht ik wel eens dat ik het mijn moeder misschien had moeten vertellen. Het ergste wat ze had kunnen doen was tegen me schreeuwen. Ze kon me niet vermoorden. Misschien zou ze een tijdje niet meer met mijn gepraat hebben, maar dat was ik gewend.
Citaat uit het boek ‘Stille Anna’
Onzichtbare Vrouwen - Jacky Trevane
In dit boek vertelt de schrijfster haar waargebeurde verhaal over mishandeling en emotionele chantage en haar ontsnapping aan de echtgenoot met wie ze na een onstuimige vakantieliefde in Cairo was getrouwd. In onzichtbare vrouwen beschrijft Jacky hoe ze erin slaagde geleidelijk aan een nieuw leven op te bouwen. Maar ook is zij een spreekbuis van sommige van die vrouwen die hun identiteit verloren en gedwongen waren moeilijke keuzes te maken tussen onzichtbaar blijven om te overleven, of de strijd aangaan om werkelijk zichzelf te kunnen zijn. Onder hen een moslimmeisje dat aarzelt toe te stemmen in een gearrangeerd huwelijk: een meisje dat wordt misbruikt en uitgestoten door haar familie: een meisje dat wordt geconfronteerd met eerwraak: en een moedige vrouw die een langverwachte zoon krijgt die autistisch blijkt te zijn.
Onzichtbare vrouwen herinnert ons eraan dat vrouwen en kinderen nog steeds kwetsbaar zijn voor mishandeling en machtsmisbruik, maar laat ook de opmerkelijke kracht zien waardoor zij kunnen overleven. Onzichtbare vrouwen is een schokkend maar inspirerend boek.
Laura is niet alleen lichamelijk mishandeld, maar ook geestelijk en dat is enorm traumatisch. Ze was een onschuldig kind, en de gevolgen van de mishandeling ervaart ze tot op de dag van vandaag. Voor haar is er geen einde, het is geen periode die ze kan afsluiten.
Citaat uit het boek
Echo's van trauma - Marijke Baljon en Renate Geurige
Dit boek bespreekt de behandeling van de complexe gevolgen van traumatische ervaringen in de vroege jeugd. Daarbij staat de verwevenheid van gehechtheid en trauma centraal. Zo’n tachtig procent van de patiënten die in hun vroege jeugd zijn getraumatiseerd, en nu dader of slachtoffer zijn, heeft namelijk een gedesorganiseerde gehechtheid. De destructieve impulsen van zowel daders als slachtoffers komen in de behandeling duidelijk naar voren en de regulering van deze impulsen is een centraal thema daarbinnen.
De auteurs zijn als therapeut werkzaam in de traumahulpverlening. In samenwerking met collega’s uit het forensische veld bespreken zij de meest recente theorieën en neurowetenschappelijke inzichten over gehechtheid, trauma en psychotherapie. Ze vertalen deze op samenhangende wijze naar de praktijk van de behandeling van vroegkinderlijk trauma.
Van autisme tot borderline, maar nooit echt gezien - Yuna Timmermans
De kat met negen diagnosen
Ik ben een kattenliefhebber en heb ook een kat thuis. Toen ik mijn kat observeerde viel het mij op dat als ik hem bekijk vanuit de ogen van de zorg hij dringend in therapie zou moeten. Elke ochtend komt hij mij namelijk wakker miauwen op hetzelfde tijdstip, hij is heel strikt, wel erg autistisch. Als ik niet opendoe, gaat hij steeds harder miauwen en begint hij aan mijn deuren te krabben. Hij stopt niet totdat ik opendoe, ik zou hem een claimende borderliner kunnen noemen met een ambivalente hechtingsstijl. Vaak wil hij namelijk graag bij me zijn, maar op andere momenten aai ik hem en krabt hij me gewoon open wanneer het hem uitkomt. Hij is eigenlijk ook wel narcistisch en agressief, daarom is een antisociale persoonlijkheidsstoornis ook niet uitgesloten. Verder plast hij al vanaf zijn geboorte wel eens naast de kattenbak met een frequentie waardoor er gezegd kan worden dat hij primaire enuresis heeft, oftewel een zindelijkheidsstoornis. De oorzaak hiervan moet nader onderzocht worden, wellicht komt het door onveilige hechting of doordat hij niet goed zindelijk is gemaakt tijdens de kritieke periode toen hij kitten was.
Ook heeft hij vermoedelijk een eetstoornis, want mijn kat eet vaak heel snel en heel veel. Hij heeft nogal een obsessieve focus op eten die ook wel stereotype preoccupatie genoemd kan worden, behorende bij autisme. Nadat hij veel heeft gegeten kotst hij zijn eten wel eens uit. Dit kan duiden op een eetbuistoornis en/of boulimia. Doordat mijn kat zich verbaal niet goed kan uiten, valt echter niet met zekerheid te zeggen of hij wil afvallen, wat wel een voorwaarde is voor de diagnose boulimia. Dat mijn kat zich verbaal niet goed kan uiten ligt waarschijnlijk aan het feit dat hij een zeer laag IQ heeft. Volgens de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM), een classificatiesysteem voor psychische aandoeningen van de American Psychiatric Association (2013), is hij zelfs zwakbegaafd. Desondanks is selectief mutisme niet uitgesloten, dit dient nader te worden onderzocht.
Ook heeft de kat vanaf zijn geboorte met een soortgenoot uit zijn nest samengeleefd, tot deze soortgenoot overleed. Hierna at hij langere tijd niets en oogde hij erg depressief, wat laat denken aan een depressieve stoornis. Toen hij vlak daarna bij mij kwam wonen liet hij hier echter niets van merken, huilen heeft hij nog nooit gedaan en om steun vragen deed hij ook niet. Wel drogeerde hij zichzelf geregeld met kattenkruid. Hierdoor kan gedacht worden aan een beperkte sociaal-emotionele ontwikkeling, een vermijdende hechtingsstijl en een gebrek aan copingvaardigheden. Ook vertoont hij een specifieke fobie jegens de stofzuiger door altijd weg te rennen en zich onder de bank te verstoppen, zelfs al wanneer de stofzuiger enkel de kamer wordt binnengebracht. Deze angststoornis bevestigt zijn gebrek aan copingvaardigheden.
Ik vind het zelf geen goede benadering om op bovengenoemde wijze naar mijn kat te kijken. Toch ben ik jaren zo behandeld door de zorg. Ik vind dat dit anders moet.
Uitgever: Boekscout