In themaverhalen (de thema’s staan vermeld in het menu fotodocumentaire) laat ik iemand anders iets vertellen over een thema. Mogelijk dat anderen zich hierin zullen herkennen. Anderen stimuleren open te durven zijn. Taboes willen doorbreken zodat het geen taboe meer hoeft te zijn. Delen is helen. Samen sta je sterker.

Cor vertelt over het thema: alcoholverslaving

“Jij bent toch geen alcoholist meer” wordt er vaak tegen mij gezegd.
Ik moet dan vaak al glimlachen om het woordje “meer”.
Je kunt het ze niet kwalijk nemen: mensen hebben over het algemeen een stereotiep beeld van een alcoholist: zwervend, slecht verzorgd, lallend, agressief, niet aanspreekbaar en niet te vertrouwen.
Dat ben ik niet: nu niet en nooit geweest… maar ik ben wel een alcoholist en zal dat blijven tot het deksel op mijn kist dichtgetimmerd wordt. In mijn hele vroege jeugd vochten mijn ouders bijna iedere dag en hing er een vreselijke spanning in huis, mijn vader was politieagent maar ook een rasechte alcoholist. Hij maakte het gezin jarenlang lichamelijk en geestelijk kapot en aangezien het in die tijd een “schande” was om te scheiden bleef mijn moeder bij hem… mijn oudere broer was al vroeg uit huis en alles kwam eigenlijk op mij aan om mijn moeder en zusje te beschermen, een jeugd heb ik nooit gehad en daar zou ik mijn hele leven last van krijgen.

Uit balorigheid pikte ik een fles bier en dronk die op voor het slapen gaan (ik was toen ong. 13 jaar).
Het grote wonder geschiedde: ik werd rustig en het gebekvecht en lawaai in de huiskamer leek te verstommen… ik kon rustig de slaap vatten.
De oplossing was gevonden, dus ik pikte dagelijks drank om te kunnen slapen.
Helaas wist ik niet, dat alcohol een sluipmoordenaar is. Ik had al snel meer nodig dan 1 fles bier om rustig te worden. Ik ging steeds meer drinken en zonder het in de gaten te hebben was ik verslaafd.
Natuurlijk heb je dat niet in de gaten: je drinkt veel met als beloning een lekker gevoel. Ik had een zwaar minderwaardigheidsgevoel dat met drank verdween als sneeuw voor de zon, geen mens had in de gaten waar ik mee bezig was, want wij alcoholisten zijn meesters in het verbergen en ontkennen.
Cafés bezocht ik zelden… dat kon ik niet betalen, goedkope pakken wijn in de supermarkt.
De avond op mijn kamer zuipen tot alles op was en overdag was het een taak om drank te kopen, mee te smokkelen en zorgen dat ik geld had om te kopen.
Jarenlang was ik verslaafd… ik gebruikte steeds meer, toen ik werd afgekeurd vanwege een jeugdtrauma en het niet kunnen verwerken van een gewapende overval had ik helemaal geen rem meer.
’s Morgens vroeg pakken wijn en een krat bier halen, voor ik thuis was had ik al een liter smerige, zoete wijn naar binnen gewerkt. Autorijden, op visite gaan, boodschappen doen lukte me niet meer zonder drank: mijn lichaam schreeuwde om drank. Toen mijn vrouw in verwachting raakte ben ik voor de eerste keer gestopt, ik hield het 3 maanden vol. 1 pilsje moest toch kunnen? NEEN dus, binnen een week zat ik weer op het oude niveau. De jaren erna deed ik meerdere pogingen, maar ze mislukten telkens. Zelfs anderhalf jaar clean zijn, 1 pilsje pakken en… het bekende verhaal.
Het laatste jaar at ik bijna niet meer, kon bijna niet meer lopen, woog amper 50 kg , gaf constant bloed over en kon bijna niet meer zien.

Tot ik het echt beu was: ik had al eerder een zelfmoordpoging voorbereid en ik besefte me ineens, dat ik dat mijn kinderen en vrouw niet aan kon doen… Ik wilde LEVEN!
De huisarts heeft me enkele dagen platgespoten om de afkickverschijnselen te verzwakken, maar ik kreeg desondanks een delirium… niet echt prettig.
Ik ben toen in contact gekomen met de AA, waar ik door het 12 stappenprogramma bewust werd gemaakt wat er met me was gebeurd, maar vooral wat ik eraan kon doen om niet meer terug te vallen. Aan deze mensen heb ik mijn leven te danken, de artsen hadden me nog 6 maanden gegeven.
Na een heftige strijd in de eerste maanden kreeg ik weer het gevoel een normaal leven te kunnen gaan leven.
Ik wil niet meer drinken, ik wil leven, ik wil van mijn gezin genieten en er voor hen zijn (wat ben ik dankbaar, dat ik dat niet kapot heb gemaakt). Ontelbare keren gestopt, soms lang, soms heel kort… en iedere keer trapte ik weer in de val en zakte in de put. Die ervaringen gebruik nu om nuchter te blijven.
Sterker nog, ik geef de inhoud van het AA-programma door aan mensen die willen stoppen,
Tijdens die gesprekken zie ik mijzelf weer en besef dat ik niet meer naar die situatie wil, waar die ander nu in zit. Voorlichting aan artsen, politie, scholen, verenigingen, therapeuten etc. is een ontzettend dankbaar werk… mensen na te laten denken dat je als alcoholist een helse strijd moet leveren en dat meestal niet op eigen kracht kan winnen. Ik bezoek nu zo’n 20 jaar gedetineerden om ze te leren hoe ze met het probleem om moeten gaan als ze eenmaal weer buiten komen.

Er wordt vaak hoog tegen me opgekeken omdat ik ‘al’ 29 jaar geen druppel meer heb gedronken. Dat is onzin: zij die voor zichzelf besloten hebben definitief te stoppen en dus aan het begin van de rit staan, die moeten vechten en die moeten lijden… daar heb ik respect voor, voor mij is het een kwestie van opletten. En opletten blijft het… nog niet zo lang geleden stond ik nog met een fles spiritus in mijn handen om te mengen met sinas omdat ik door mijn trauma de weg weer helemaal kwijt was.
Ik weet van mijzelf: ik ben en blijf alcoholist, maar drink niet meer.
Cor

Chantal vertelt over het thema: Anorexia

Mijn naam is Chantal en ik ben 28 lentes jong. Gediagnosticeerd met Emetofobie (angst voor braken) en Anorexia Nervosa (uithongerende variant)

In mijn jeugd was mijn moeder altijd al bezig met er goed uit willen zien en afvallen. Er lagen altijd wel boeken over hoe je moest afvallen in huis, zoals die van Sonja Bakker tot allerlei andere afvalspecialisten. Dat is waarschijnlijk mijn start geweest van een vertekend eet- en lichaamsbeeld.

Als kind was ik altijd erg mager en ik wilde absoluut niet dik worden. Helaas betekende dit in mijn pubertijd toen alle meisjes borsten en billen kregen, ik dit in veel mindere mate kreeg. Ik had een mini A cup en ook niet erg veel om op te zitten. Ik werd vaak gepest (ook al op de lagere school) om hoe ik eruit zag. Ik was erg alternatief, liep in wijde broeken, band shirts, kort geverfd haar en daarbij ook erg dun. Ik werd regelmatig in elkaar geslagen, vernederd en er werd mij verteld hoe lelijk ik wel niet was. Dat gebeurde zowel op school als in mijn thuissituatie door mijn stiefvader. Deze man is gelukkig niet meer in mijn leven. Doordat dit mij 24/7 verteld werd hoe lelijk ik was en niet thuis hoorde op deze wereld, ging ik steeds meer geloven wat ze tegen me zeiden. Hierdoor verslechterde mijn zelfbeeld steeds meer. Ik werd super onzeker en durfde amper nog mezelf te zijn.

Rond mijn 18e jaar ben ik door omstandigheden al vrij vroeg met mijn partner gaan samenwonen. Vanaf dat moment kwam ik in een vrij rap tempo aan in gewicht. Maar psychisch ging ik hard achteruit. Ik had zoveel ellende meegemaakt in mijn jeugd. Alternatief zijn werd toen niet geaccepteerd dus ging ik normale make-up dragen, ging op hakken lopen, liet mijn nagels doen, mijn haren groeien en andere kleding dragen om maar zoveel mogelijk in het “juiste” hokje te passen, zodat ik niet meer raar werd aangekeken en om het pesten te voorkomen. Jarenlang heb ik me voorgedaan als iemand anders. Ik was zo ontzettend ongelukkig. Het pesten stopte helaas niet.

Tot ik er rond mijn 25e klaar mee was want ik was dit gewoon niet. Langzaam veranderde ik weer naar het alternatief zijn, want dat is wat ik ben. Via…via werd mijn uiterlijk opgepikt en als iets moois beschouwd. Deze meid heeft mij de Burlesque wereld in geholpen. Dat heb ik in de eerste instantie altijd met veel plezier gedaan maar ik werd wel steeds bewuster van mijn lichaam. Ik was nu eenmaal iets zwaarder dan de gemiddelde Burlesque danseres en ik vond dat ik maar moest afvallen. Van ineens alles eten sloeg het om in gezond eten en veel sporten. Mensen zagen dat ik afviel en gaven me complimenten. Eigenlijk had op dat moment de alarm bellen moeten gaan rinkelen bij mij. Maar ik was daar niet mee bezig.

Tijdens een van de Burlesque shows werd ik eruit gepikt door een fotograaf die graag met mij een keer wilde shooten. Hij zag wel het een en ander in mij. Ik voelde me vereerd en heb met hem een afspraak gemaakt. En zo rolde ik van de ene in de andere fotoshoot. Hierdoor werd ik me des te meer bewuster van mijn lichaam. Ik hoorde regelmatig dat ik eigenlijk te zwaar was voor het modellenwerk. Ik ging me vergelijken met andere meiden. Ik vond mezelf altijd lelijk, moest afvallen en vond mezelf nooit goed genoeg. Iedere kilo die ik verloor en elke spier die ik opbouwde was nog steeds niet goed genoeg! Het kon altijd beter. Als ik in de spiegel keek had ik altijd wel iets aan te merken. Ik vond mijn buik te dik of mijn armen hingen te veel. Ik ging nog meer op mijn eten letten. Dat wat ik at moest nog gezonder en de hoeveelheid eten juist minder. Ook toen hadden de alarmbellen moeten gaan rinkelen bij mij en mijn partner. Maar ik was veel te goed in maskers opzetten waardoor het leek alsof ik een heel goed positief zelfbeeld had.

In mijn modellencarrière ben ik helaas drie keer seksueel misbruikt en heb dat ongeveer anderhalf tot twee jaar verborgen kunnen houden. Daarna zakte ik in elkaar door een burn-out, Emetofobie en Anorexia. Vanaf dat moment verloor ik in twee maanden tijd zo’n 20 kilo. Ik was zo goed als gestopt met eten. Ik leefde op yoghurt, water, druiven en crackers. Ik ging van 68 kg naar 49 kg. Nu schommel ik tussen de 45 kg en 46 kg. Ik weeg 10 kg te weinig voor mijn lengte. De Emetofobie en Anorexia houden mij op dit moment dagelijks in hun greep. Zodra ik maar iets aankom dan moet dat er weer af. Moet ik meer bewegen, meer op mijn eten letten, meer dit meer dat. En wat als ik ziek word? De angst om te moeten braken. Het houdt mij 24 uur per dag bezig met als gevolg dat ik nu al meer dan een jaar thuis zit met een lichaam dat niet meer normaal functioneert. Ik heb spierpijn, maag- en darmproblemen, hartkloppingen en nog zoveel meer. Ik weet dondersgoed dat dit niet zo verder kan. Als ik nog 3 kg naar beneden zak dan kom ik in het ziekenhuis of in een kliniek terecht. De Emetofobie en Anorexia zijn sterker dan ik ben.

Ze vertellen mij dat ik naar de calorieën moet kijken, hoeveel ik moet eten. Ik tel de eetlepels yogert die ik elke ochtend in mijn bakje doe. En nog zoveel meer.

Het is een ware hel, eentje waar je niet voor kiest maar die je zomaar overvalt. Het enige wat ik wil is beter worden, niets liever dan dat. Dat als je in de avond naar bed gaat en je de volgende ochtend wakker wordt tot besef komt dat het maar een grote nachtmerrie was die nu is afgelopen.
Chantal

Gabrielle vertelt over het thema: overlevingsstrategie

Liefde voor de dieren.
Ik was 15 en dit is mijn verhaal. 
Mijn verzorgpaard Nurenia heeft mijn leven diepgang gegeven, ze gaf mij liefde, steun, ze gaf me de moed om verder te gaan in het leven. Zonder haar was ik allang in de diepte verdwenen. Door haar voelde ik me sterk en gezien. Ze gaf me vleugels, zoveel kracht en schoonheid, alleen voor mij. Samen met haar kon ik de wereld aan! 

Maar de wereld zo mooi als ze is kan ook heel wreed zijn. Nurenia mocht niet bij me blijven. Ik moest op eigen benen leren staan. Mijn God…de hel was losgebroken. Geen vier mooie benen die mij droegen, geen warme snuit meer in mijn koude hand, geen bruine ogen meer die me liefdevol aankeken, geen warme rug meer onder mijn lichaam. Geen schoonheid meer die op mij af kwam lopen en me hartelijk begroette. Een grote leegte liet ze achter. Een leegte die ik niet heb kunnen opvullen. Niet met een ander paard al heb ik het wel geprobeerd. Ik besloot mijn liefde voor het paard te begraven en eeuwig weduwe te zijn. Geen paard zal mij ooit meer kunnen bekoren. Dat heb ik twintig jaar weten vol te houden, al was het in die twintig jaar wel regelmatig afzien. Paarden…je komt ze onverwacht tegen. Soms kon ik er mijn ogen voor sluiten maar soms kon het niet en stond er eentje pal voor mijn neus. Tijdens het wandelen met de hond. Er was dan geen ontkomen aan. Je ruikt het paard, je voelt de energie, de kracht en de liefde. Ik voelde weer de sterke drang om het paard aan te willen raken. Er staat een dampend paard voor je, je voelt de warme adem van het dier strelend over je huid gaan. De haartjes op mijn arm gingen omhoog staan, ik voelde het kriebelen in mijn buik. Ik wilde me er tegen verzetten maar als mijn ogen de bruine ogen van het paard ontmoette, en ik de warme, fluweelachtige aanraking voelde van haar snuit dan was er geen ontkomen meer aan… al die twintig jaar viel in enkele seconden weg en ik was weer terug bij af. 

Al die pijn, het verlangen, het gemis…is opnieuw terug. De tijd heelt niet alle wonden. Wat moet je doen? Het paard loopt weer weg. Je blijft achter met dat verscheurende gevoel. Wat moet je ermee? Weer wegstoppen? Tot de volgende ontmoeting. Je begint te beseffen dat je liefde voor het paard niet uit te wissen valt. Na twintig jaar wil ik het ook niet meer proberen, ik geef me over. Me overgeven betekent niet dat het nu gemakkelijker zal worden. Nurenia heeft iets in mij losgemaakt wat heel mooi en zuiver is maar ook erg pijnlijk. Haar in wezen weer toelaten in mijn leven betekent kwetsbaar durven zijn en dat is juist zo moeilijk voor me. Kwetsbaar zijn betekent voor mij openstaan voor alles wat mooi en lief is maar het is tevens de toegangspoort voor het kwaad, ik heb geen grendels op de deuren. Ze staan wagenwijd open. Ik wil weer openstaan voor het paard. Ik wil die kracht, schoonheid en liefde opnieuw ervaren maar voel me schuldig naar Nurenia toe. Ik heb haar niet kunnen helpen toen ze er alleen voor stond. Toen ze de dood in de ogen keek was ik er niet voor haar en daar heb ik tot de dag van vandaag nog last van. Ze was er wel voor mij toen ik eenzaam was en naar de dood verlangde. 

Ik ben altijd in strijd met mijn gevoelens, de liefde voor het paard en de pijn van mijn verloren liefde… Nurenia. Heb dit verhaal nooit durven delen, bang dat mensen me gek vinden. Maar nu laat ik dat los. Ik laat los wat mensen wel niet van mij kunnen denken. Ik ben Gabrielle… ik was 15 jaar en diep ongelukkig met mijn leven en Nurenia heeft het een lange periode een stuk draaglijker voor mij gemaakt. Ze was mijn overleving. Ze verdient het dat ik dit openbaar maak, het is het allerminste wat ik voor haar nog kan doen. 

Lieve Nurenia, ik dank je uit het diepst van mijn hart dat je in mijn leven bent geweest. Ik hoop… eigenlijk is het een weten… dat ik je terug zal zien en voor altijd je warme rug weer onder mijn lichaam mag voelen.
Gabrielle Jansen