Van alleskunner naar niets.

Ik ben gaan schrijven toen ik kind was tot en met de pubertijd. Daarna een lange tijd niet. In 2005 heb ik het in een moeilijke periode spontaan weer opgepakt en ben er niet meer mee gestopt. Ik vind het mooi als ik mensen in hun hart kan raken met herkenbare anekdotes en gevoelens. Er zijn intussen 2 bundels uitgebracht en op internet, Facebook en Instagram plaats ik regelmatig gedichten. Mensen noemen mij een sterk en gezellig mens met positieve energie. Gevoelig , zorgzaam en met een antenne voor de behoeften van anderen. Trauma kun je lang in een laatje stoppen met een hangslot erop. Immers, alles is voor elkaar als je gelukkig bent met gezin en lieve mensen om je heen. CPTSS heeft me jarenlang achterna gehold…..zo zie ik het nu pas. Ik rende zo hard dat het me een aantal keren een kort moment kon inhalen en onderuithalen, echter kon ik toen (te) snel weer opstaan en doorgaan. Geen tijd, aandacht, keihard werken, ambitie, zorgen, passies achterna streven en elke vrije minuut invullen. Nu pas begrijp ik dat het onbewust vluchten is voor wat er in die laatjes zit. Ik heb een hoop bereikt door te knokken met succes. Het meest belangrijke is onvoorwaardelijke stabiele liefde en mijn gezin is ook echt mijn alles. CPTSS geeft onbegrip, militairen hebben dat toch? Het meest verwarrend vind ik de totale omslag, van alleskunner naar niets. Van tomeloze onuitputtelijke energie naar uitputting. Onbegrip is ook begrijpelijk, het gaat niet bewust. Je denkt niet eens aan toen en wat er anders had gekund, dat er niets van klopt, dat je er niets aan kon doen, dat als je waardeloos aan de kant bent gezet, dat begrijp je niet als kind. Dat begrijp je niet als volwassene, dat begrijp je niet als moeder. Je denkt überhaupt niet na over jezelf. Je voelt uiteindelijk niets meer als je zolang doorgaat. Dus als mensen dan zeggen: “kun je die knop niet omzetten?” Dan denk ik….ik heb die knop niet eens gezien. Ik was er niet mee bezig. Het is verleden tijd! Ik wil het ook helemaal niet!! CPTSS haalt je vroeg of laat in en haalt je ook finaal onderuit, keihard en meedogenloos. Lichamelijk en mentaal. Rennen hoeft niet meer, kan niet meer, wil ik niet meer. Ik ga nu eerst opstaan, leren lopen en dan eens lekker wandelen en vooral…af en toe stil staan! Het leven is veel te mooi en de liefde zit in jezelf! Het waard mogen zijn, gewoon om wie je bent, in sterke kracht en in hopeloze kwetsbaarheid. Wat een leerproces!