Uitleg van CPTSS door middel van een beeldend verhaal
Een belangrijk onderdeel van deze website is dat lotgenoten vertellen hoe het voor hun is om te leven met CPTSS/PTSS. Dat kan in allerlei vormen worden weergegeven: verhalen, gedichten of in beeldende vorm. Er zal hier regelmatig iets geplaatst worden van iemand die zich voorstelt als: This story is from Anonymous 1988. Veel lotgenoten willen graag anoniem blijven, omdat ze dan de vrijheid ervaren om te kunnen delen wat ze willen delen.
De omgekeerde wereld
Een omgekeerde wereld is een gebroken wereld waarin we leven.
- Waar kinderen voor hun ouders zorgen terwijl juist ouders voor hun kinderen moeten zorgen.
- Waar kinderen worden opgesloten in kelders, op zolders of in kolenkotten terwijl juist kinderen in vrijheid moeten kunnen spelen omringd door zingende vogels onder de blauwe hemel.
- Waar kinderen worden gepijnigd met lijfstraffen terwijl juist kinderen in een zachte deken van liefde gewikkeld moeten worden.
- Waar kinderen verboden worden om te gaan slapen terwijl juist kinderen in een veilige en warme omgevingen mogen gaan slapen.
- Waar kinderen gemarteld worden terwijl juist kinderen heel veel liefde nodig hebben.
- Waar kinderen niet genoeg gevoed worden of te drinken krijgen terwijl juist kinderen altijd eten en drinken moeten krijgen.
- Waar kinderen verkracht en misbruikt worden terwijl juist kinderen liefdevolle en geen seksuele getinte aanrakingen moeten krijgen.
- Waar kinderen gevuld worden met trauma’s omdat de wereld niet meer veilig is terwijl juist kinderen gevuld moeten worden met prachtige en leuke herinneringen.
- Waar kinderen opgroeien in landen waar oorlog is zoals in Oekraïne, Palestina, Gaza, Libanon, Syrië en Eritrea terwijl juist kinderen moeten opgroeien in vrede.
Waar kinderen opgroeien in landen waar oorlog is…
Als het lijden van kinderen niet stopt dan ontstaat er nog meer haat. Haat voedt het kwaad en kwaad is brandstof voor weer een oorlog. Als het lijden van kinderen niet stopt dan zal het ontwikkelen van CPTSS in de toekomst alleen maar in omvang toenemen en krijg je levenslang.Kinderen die opgroeien naar volwassenheid hebben aandacht nodig voor hun pijn, de lijdensweg van hun jeugd. Ze vragen niet om medelijden maar om begrip en zoeken naar herkenning. Want delen kan een stukje helen en herkenning kan verbroederen.Maar hoe kan je voorkomen dat je niet verdrinkt in verwijten, in triggers, in angst en in geweld? Is het überhaupt mogelijk?Het is geen makkelijk proces maar het is wel de moeite waard om het te proberen omdat je het waard bent als mens! Neem je gewonde innerlijke kind in je armen en ga ervoor zorgen. Hou het simpel. Streef niet naar dingen die niet (meer) haalbaar zijn. Probeer geluk te vinden in juist de kleine dingetje en weetjes. Probeer te onderzoeken wat je leuk vindt en maak er je hobby van. In alles wat je doet, zoek er voldoening in. In alles wat je doet maak er het beste van omdat je het waard bent!Ik draag dit op aan alle mensen met een Post Traumatische Stress Stoornis en aan mensen met een Complexe Post Traumatische Stress Stoornis. Geen theorieën, geen verwijten, geen beschadigingen, niets wat in het nadeel is voor andere lotgenoten. Ze zijn al zo vermoeid vandaar mijn beknoptheid. Ik wil dit gewoon doen voor mijn lieve medemensen. We hebben begrip, een luisterend oor en ondersteuning nodig. We willen gehoord worden. Een aangename warmte ervaren en het gevoel ervaren van “We begrijpen elkaar”. Om het leven te kunnen overleven. Met heel veel oprechte en eerlijke groeten van een kleine schrijver, een overlever, aangedragen door een nederige jongen die heel veel heeft meegemaakt in zijn leven.
JB.
De duivel in je hoofd.
Ik zie het steeds vaker om mij heen en heb er van dichtbij mee te maken gehad. Het loopt als een soort rode draad door mijn volwassen leven,”de duivel in het hoofd” De duivel waar een taboe op rust, maar die steeds meer vooral jonge mensen te grazen neemt. Hij gaat als ongenodigde gast in je brein zitten, waar hij niet thuishoort en maakt daar iemands leven kapot. Als je hem op bezoek krijgt, raakt alles in de war. Raakt realiteit en werkelijkheid steeds verder van je af. Een ander hoort ze praten maar verbaast zich over de onsamenhangende manier waarop de woorden uit hun mond komen. Terwijl diegene die de woorden zegt, zich niet van de verwarring bewust is. Alles wat diegene zegt klopt in zijn hoofd en heeft niet in de gaten dat de duivel steeds meer terrein pakt. En daarbij familie en vrienden in verwarring achterlaat. Zo iemand glipt als water door je vingers en je bereikt dierbare steeds minder. Mensen haken af, want iemand met de duivel in het hoofd wordt al snel als”gek”benoemd. Een kleine selectieve groep blijft hangen en probeert alles wat in hun macht ligt om maar te helpen. Eerst door te praten en hopen dat diegene het gaat inzien. Vervolgens door misschien wel boos te worden en zo proberen om de band die er eerst was weer te herstellen. Uiteindelijk moet iedereen inzien dat je alleen maar hulp kan zoeken en bidden dat het niet te laat is. Want deze duivel is hardnekkig en geen enkel bezoek van hem is hetzelfde. En de hulp is schaars, en al helemaal als de ontvanger volwassen is. De hulp is vaak op vrijwillige basis en als de hulpbehoevende zich helemaal niet bewust is van de hulp die het nodig heeft, dan is het bijna onmogelijk! Want hoe dwing je iemand tot hulp, als ze zelf vinden dat ze niet ziek zijn? Zelf de duivel uit je hersens rammen en vertellen dat hij niet welkom is, is heel erg lastig. Ik hoop serieus dat we het taboe kunnen doorbreken en deze groep mensen makkelijker kunnen helpen. Helpen door ze niet te helpen maar ze aan te melden bij iemand die ervoor geleerd heeft. Gedwongen opnames gewoon een stuk makkelijker worden en iemand zijn eigen pad laten lopen. Een heel onzeker pad, maar geen onmogelijk pad. Een pad naar een leven zonder de duivel in hun brein. De duivel die PTSS heet.
This story is from anonymous 1988
Het aardbevingshuis
Ik hoor vaak lotgenoten zeggen: Niemand begrijpt hoe erg het is om CPTSS te hebben. Wat ik er ook over vertel, hoe ik het vertel… men begrijpt het niet. Ik wil deze lotgenoten helpen. Misschien lukt dit door CPTSS uit te leggen in een beeldend verhaal.
Stel je het volgende eens voor:
Zie CPTSS als een huis dat staat in een aardbevingsgebied ergens in de provincie Groningen. Ik denk dat iedereen door de tijd heen, wel heeft meegekregen wat voor dramatische gevolgen de gaswinning heeft voor deze prachtige provincie. CPTSS… een huis met aardbeving schade. Als je een beetje handig bent dan herstel je zelf zoveel mogelijk de schade, of je neemt een aannemer in dienst die het werk voor je doet. De schade verhaal je op derden, want het is niet jouw schuld.
Op een dag is je huis weer herstelt. Tot er weer een aardbeving komt. De schade is nog groter dan de vorige keer. De scheuren in de muren van de vorige aardbeving zijn weer opengebarsten. Nog dieper en groter. Het fundament waar het huis opgedragen wordt, is scheef gezakt. De draagbalken zijn verschoven. Heel het huis ademt gevaar uit. Maar het is je huis!! De plek waar je geborgen hoort te zijn en veilig. De angst gaat overheersen. Stel je ligt in bed en er komt weer een aardbeving? Dan stort je huis misschien in en word je bedolven onder het puin. Je huis verlaten is eigenlijk geen optie. Waar moet je heen? Maar blijven leven in angst is niet te verdragen. En je wilt je veilig kunnen voelen in je eigen huis. Eerste noodoplossing is je huis laten stutten. Dat moet een aannemer voor je doen. En hoe groter de klussen aan je huis, hoe meer geld het gaat kosten. De schade verhalen op derden blijkt niet zo gemakkelijk als gedacht. Erger nog… de kans dat je geen geld gaat zien is verschrikkelijk groot. Daar sta je dan, met je rug tegen de muur. Je raakt in ervan in de war. Maar je wilt ook vechten voor je huis. En dan begint het pas. Je vecht en vecht, al je energie gaat eraan op. Geen energie meer voor andere zaken. En je begint te beseffen dat je huis pas weer veilig kan worden als de oorzaak van deze onveiligheid wordt aan gepakt. De gaswinning moet stoppen! Maar dat is veel te complex. Je kunt dat niet in je eentje klaren. Heb je anderen bij nodig. Gelukkig zijn er anderen die je willen bij staan want ook zij wonen in een huis met aardbevingsschade. Samen sta je sterker.
Maar niet iedereen houdt het vol om te blijven vechten voor het huis. Zeker niet als het zo uitzichtloos lijkt. Dat je jaren achter elkaar moet blijven knokken. Dan is de keus om je huis te verlaten misschien wel beter. Ergens opnieuw beginnen waar je huis op veilige bodem staat. Al neem je wel de littekens mee van deze gebeurtenissen. Een ooit liefdevolle plek waar je graag woonde en die buiten jouw schuld om veranderd is in een poel van ellende. Maar als je de keus heb gemaakt om elders opnieuw te beginnen, is de verlossing van je ellende nog niet binnen handbereik. Wie wil je huis kopen dat staat in een aardbevingsgebied? Met winst verkopen kan je vergeten. En zo knijpen de tentakels van onzekerheid langzaam je keel dicht. Je ziet om je heen dat sommige lotgenoten geluk hebben. Een financiële meevaller, of een helpend hand uit onverwachte hoek. Je bent blij voor ze. Maar hoe moet het nu verder met jezelf en het huis? De tijd verloopt traag en elke dag is een kwelling. Bidden tot God en hopen dat er geen aardbeving meer komt. Maar als de angst je weer besluipt in de nacht dan denk je… laat de beving toch maar komen en laat het puin me begraven. Dan heb ik eindelijk rust.
Gabrielle Jansen
Overbelast
Je lichaam
Doet niet wat je wilt
Is uitgeput van alle zaken
Die jij voor je kiezen hebt gekregen
Zelf vind je dat
Dat allemaal wel meevalt
Alle anderen zien echter wél
De grote ommekeer die jij maakte
De innerlijke groei
Die jij hebt doorgemaakt
In korte tijd kost bergen energie
Het is niet raar dat je nu zo moe bent
Heb veel geduld
Wees maar lief voor jezelf
Jouw lijf verdient nu zachtheid
Als beloning voor jarenlang overwerk
Als je lichaam STOP zegt
Alles kon ik doen
Nergens hoefde ik
Over na te denken
Mijn lichaam
Volgde mij trouw
In alles wat ik deed
Soms kreeg ik
Signalen door van mijn lijf
Die negeerde ik stelselmatig
Tot het moment dat ik crashte
Ik had al mijn energie opgebrand
Mijn lichaam nam bruut de regie over
Sindsdien leef ik in een nieuwe dimensie
Waarin ik nu in rust en stilte alles mag beleven
Mijn lijf toont mij de plek waar ik onbewust wilde zijn
This story is from Anonymous 1988
Uitleg PTSS
Vertel maar eens tegen je medemens dat je PTSS hebt. Meteen krijg je de vraag terug: “Maar jij hebt toch niet in het leger gevochten?”
PTSS is een psychische aandoening die iedereen kan krijgen. Het is gekoppeld aan getraumatiseerde mensen uit het leger omdat deze aandoening daar vaak voorkomt. De maatschappij heeft hierdoor het vooroordeel gemaakt dat deze aandoening dus alleen bij deze groep mensen voor kan komen! PTSS kan iedereen die een traumatische ervaring heeft gehad overkomen. Een traumatisch ongeval, bevalling of een traumatische jeugd (CPTSS).
Voor mensen met deze aandoening is het heel lastig om elke keer te moeten uitleggen dat ze nooit hebben te hoeven vechten als helden en geen oorlogsoverwinnaars zijn. Al zijn ze voor zichzelf wel overwinnaars van hun eigen trauma. Misschien door een klein beetje uitleg naar iedereen toe, wordt het langzaam duidelijk wat het inhoudt. Het is niet erg als je iemand niet helemaal begrijpt, maar je vreselijke onmenselijke trauma overleven is niet voor iedereen een overwinning. Voor sommigen mensen is het voor de rest van hun leven een worsteling waar ze vooral in de nacht tijdens hun dromen mee moeten leven. Oordeel nooit over het leed wat een ander heeft meegemaakt, je zal maar in zijn of haar schoenen staan. Bedenk dan eens hoe jij dat had aangepakt.
This story is from Anonymous 1988
Ik probeer te schrijven terwijl mijn hoofd overloopt. Ik probeer mijn rust te vinden in een zee die overstroomt. Maar de golven van paniek gaan hoorbaar hun eigen gang en mijn dweil ligt al op de bodem, dus ik weet dat ik niet verder kan. Toch heb ik mezelf beloofd om mij niet meer te verlagen tot zelfbeklag. Dus articuleer ik nu mijn woorden voor diegene die lijken te luisteren, het zijn lijken die lijken te luisteren.
Een domme lach, een stomme lach, een dode lach onder gefronste wenkbrauwen. Goed voor een gesprek maar een waarschuwing om niet op hen te bouwen. Daarom neem ik jullie mee op een zoektocht naar wie ik ben, want in die zoektocht naar wie ik ben, verloor ik diegene die ik het beste ken, diegene die ik dagelijks in de spiegel zag. Maar diegene die ik oprecht niet mag.
Dus ik zou toch blij moeten zijn omdat ik nu kan zijn wie ik wilde worden. Vertel mij dan waarom ik angst mijn hart voel binnensijpelen voor de persoon die ik toch ben geworden. Geworden en geboren, door woorden mezelf verloren. En teruggevonden door te verwoorden welke woorden ik wilde horen.
En welke woorden moet ik schrijven om mezelf te bevrijden van al mijn lijden, en bevrijden is alleen fijn als je iets hebt dat u kan leiden. Ver weg van al die pijn. Dus vertel mij dan waar ik moet zijn? Ik ken enkel mezelf terwijl ik mezelf niet meer ken. Mijn karakter is mijn gevangenis.
This story is from Anonymous 1988
Elke dag ben ik aan het overleven. Zoveel angst voor het ‘echte leven’. De toekomst wat is dat? Voor mij een heel groot, eng zwart gat. Ik kan de maatschappij niet bijbenen, en loop continue op mijn tenen. Aan de buitenkant lijkt alles goed en wel maar mijn leven is een complete hel. Als ik kon kiezen stoppen of doorgaan, zou ik niet voor de gevolgen instaan. Maar ik kan mijn familie dat niet aandoen denk ik dan. Dat is het enige houvast die ik nog pakken kan. Het leven is iets waar ik bang voor ben, er het liefst hard voor weg ren. Dat is aan bijna niemand uit te leggen. Ik weet ook niet goed hoe ik het moet zeggen. Gevangen in mezelf vecht ik door. Maar hoelang ik dat nog volhoud is de vraag maar hoor!
This story is from Anonymous 1988
Je bent speciaal
Laat ik me voorstellen: Ik ben Ellen, 35 jaar en kom uit Rotterdam.
Dagelijks worstel ik met een manisch depressieve stoornis. Hiervoor ben ik in behandeling, zodat ik stabiel blijf en zo goed mogelijk kan leven ondanks mijn beperking. Epilepsie en psychoses gehad maar die heb ik overwonnen. Heb het nodige meegemaakt, waardoor ik ernstig beschadigd ben. Heb hierdoor een mega laag zelfbeeld ontwikkeld, last van onzekerheid en een ongezonde zelfspot gekregen.
Een fotograaf hamerde mij erop dat ik als model voor de camera moest gaan staan. Om mij te helpen een gezonder zelfbeeld te krijgen. Dit werd een hobby, want het werkte inderdaad heel goed voor mij.
Ik ben een knokker zeggen ze en vooral niet zielig. Ik ben “speciaal”. Momenteel zit ik in een stabiele fase, zoals de behandelaars het noemen. Genezen doe je niet maar ik oog “normaal”. Een lange weg, psychische blokkade, in de foetushouding liggen, opname GGZ-ziekenhuis tot aan een beschermde woonvorm. Woon nu samen met een lieve man en mijn poezenkind en krijg ambulante hulp.
Toch ervaar ik mij niet als “speciaal”. Ik bagatelliseer het met de woorden…ja maar. Ik heb moeite met het ontvangen van complimenten, dat is puur vanuit mijn onzekerheid en mijn ongezonde zelfbeeld. Toch hoor ik vaak hoe speciaal ik ben. Help graag andere mensen. Ik ben afgekeurd maar blijf knokken om deelnemer te blijven in de maatschappij. Toegeven aan het hebben van een beperking is voor mij geen optie, ook al ontkom je er niet altijd aan. Graag leer ik lotgenoten, dat ongeacht wat jouw ziektebeeld ook is, wat je beperkingen ook zijn: Je bent speciaal, want ook jij mag er zijn! Tegen mezelf moet ik het ook dagelijks zeggen: Ellen je mag er zijn! Als huisvrouw zorgen voor mijn man en ons poezenkind, actief deelnemen aan de maatschappij, als vrijwilliger en kijken naar de foto’s van mezelf die mensen van mij maken, helpen me hierbij. Heel graag doe ik vrijwilligerswerk, op een dagbesteding voor “speciale”mensen. Mensen die psychiatrisch patiënt zijn en bijna allemaal meerdere diagnoses hebben. Ik zeg altijd tegen ze: Je bent speciaal. Ben blij met jou als collega.
Speciaal… ja dit klopt voor veel mensen. Ieder mens is uniek. Uniek zijn is niet erg, dat is juist wat jou zo mooi maakt. Iedereen en jezelf dat laten weten. Dat jij er ook mag zijn en vooral jezelf mag zijn. Zeker omdat je in andermans ogen “speciaal “bent. Ook al voel je dat niet altijd zo. Eenieder is waardevol, uniek en dus “speciaal”. Hopelijk dringt dit ook eens door die stalen plaat van een kop van mij door, dat zou wel heel mooi zijn.
Ik wens jullie als lezers kracht en wijsheid toe! Om niet een ziektebeeld te zijn maar net als ik een speciaal mooi en waardevol mens die een beperking heeft. Dat je kan zeggen: ik ben niet zielig, ik ben niet een ziektebeeld. Maar zoiets van: Ik ben Ellen en ja…ik ben speciaal! En zo mogen wij de ander ook zien. Laten we leren, elkaar dat te laten weten, dat dit voor iedereen geldt. Dat we dat mogen geloven, elkaar hier in liefde op mogen wijzen. Wat zou dat al een mooi begin zijn van een betere maatschappij.
Ellen van der Burg