Tweede Kamer wil bewustwordingscampagne PTSS vanwege defensiefotograaf Dave.

Wat ben ik blij om mee te maken dat de laatste tijd in de media vrij veel aandacht wordt besteed aan PTSS. De aandacht die vooral gericht wordt op militairen met PTSS. PTSS een mentale ziekte waar nog veel taboe op ligt, zeker bij ‘stoere”beroepen waar je vooral ‘stoer’ in moet blijven. Het televisie programma van RTL4 Beau en de veteranen, dat onlangs is uitgezonden, geeft een kijkje in de wereld van oud-militairen die PTSS hebben opgelopen in hun missie. Ik vond het een integer gemaakte serie. Ik herkende er veel in terug van mezelf ook al ben ik geen oud-militair. Niet beroepsmatig tenminste maar ik beschouw mezelf wel als een soldaat. Een soldaat met de Complexe vorm van PTSS. Verder op in dit betoog zal ik dit uitleggen.

Ik vind het jammer dat ik in dit tv programma niet CPTSS heb horen voorbij komen. Of ik moet niet goed hebben geluisterd. Maar dan nog is er in ieder geval niet lang bij stil gestaan. De Complexe variant van PTSS verdient net zoveel aandacht en dat is juist waar ik me sterk voor maak. Dat is mijn missie! Ik weet dat er al militairen zijn die lijden aan deze vorm van PTSS. Ik heb betrouwbare bronnen die me dat vertellen. In de wandelgangen noemt men het niet Complexe PTSS maar Chronische PTSS. Psychiater Elbert Jaap uit Sneek vertelde aan mij dat Complexe PTSS altijd chronisch is. Dus zeg ik: als je te horen krijgt dat je chronische PTSS hebt dan heb je dus Complexe PTSS. Toch? Ik heb contact met een oud-militair die in zijn medisch dossier Chronische PTSS heeft staan. Ontzettend veel hulpinstanties heeft afgelopen maar uiteindelijk te horen heeft gekregen dat ze niet veel voor hem kunnen doen. Het is te Complex om nog te behandelen! Hij moet ermee leren omgaan en heeft nu een speciaal opgeleide begeleidingshond voor CPTSS.

Ik herhaal nog een keer dat ik het toejuich dat er nu aandacht is voor PTSS, met name bij militairen. Maar mijn missie om aandacht te genereren voor CPTSS, verdient net zoveel aandacht, is mijn mening. Ik moet erg knokken om media aandacht en soms ben ik de wanhoop nabij hoeveel deuren er gesloten blijven. Terwijl ik toch echt wel iets te vertellen heb en ik zaken ter berde breng die andere mensen niet durven te zeggen omdat ze dat gewoonweg niet kunnen door het hebben van CPTSS. Maar de soldaat in mij houdt vol en geeft niet op!
Dan kom ik terug op het woord soldaat en waarom ik mezelf zo noem. Militairen die uitgezonden worden in oorlogsgebieden , zitten letterlijk in een oorlog. Iedereen kan zich daar wel iets bij voorstellen omdat we regelmatig beelden voorbij zien komen op sociale media. Bloederige beelden zijn ons niet meer vreemd. Daarom hebben we veel respect voor militairen die dit werk doen. En ook (hopelijk) begrip kunnen opbrengen als ze hier mentaal ziek van worden ( PTSS) Maar wat voor een militair heel erg lastig is, is om zich over te geven aan deze mentale ziekte. Militair worden is een keuze. Je leert je emoties uit te schakelen wanneer nodig, want anders kan je niet als militair werken. Als je wordt uitgezonden dan ben je ( althans dat neem ik aan) goed getraind, zowel fysiek als mentaal. Toch kan het gebeuren dat als je in die missie zit, er verschrikkelijke gebeurtenissen zijn waar je geen invloed op hebt, en waaruit je niet hebt kunnen ontsnappen. Dat doet iets met je als mens, want een militair is ook een mens. Je kunt hier dus PTSS door oplopen. Maar dat wil niet zeggen dat dit ook gelijk duidelijk is. Klachten van PTSS kunnen pas later naar boven komen. En voor je klachten uitkomen kan lastig zijn. Omdat je mentaal getraind bent om sterk te zijn en te blijven, zal je er niet zo snel voor kiezen om je kwetsbaar op te stellen. Misschien ervaart men dat als
gezichtsverlies. Eens een militair altijd een militair. Schaamte dus en wie weet wat er nog meer redenen kunnen zijn.

We verwachten dat de omgeving met begrip op je reageert. Maar dat is helaas ook niet altijd het geval. Defensie is volgens mij niet een gemakkelijke werkgever. Militairen met PTSS zijn lang verzwegen binnen defensie. Ik denk dat er in die wereld een soort van macho cultuur heerst . De gezegde : een man mag niet huilen, is misschien goed van toepassing. Voor de duidelijkheid, ik beweer niet dat het zo is, ik denk dat het zo is.
Ik ben ook een soldaat. Niet een bewuste keus. Het is me overkomen. Ik leefde in ‘oorlogsgebied’ waar ik niet uit heb kunnen vluchten. Als kind ben je afhankelijk van de mensen om je heen. En je hebt compassie voor de daders omdat je ook van ze houdt . De oorlog waarin ik zat speelde zich voornamelijk af in huis maar ook daarbuiten. Voor mij was het nergens veilig. Opgroeien in angst heeft me tot een soldaat gemaakt. Je wilt overleven en vindt overlevingsstrategieën. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat je mentaal en fysiek noodgedwongen wordt getraind. Alleen is het niet een vrije keuze. Het is geen beroep wat je hebt gekozen. Deze soldaat wilde geen gezichtsverlies. Had last van schaamte. Moest sterk blijven. Een soldaat die vrede in haar vaandel draagt en daar ook naar streeft maar het niet voor elkaar krijgt . Want de oorlog is te krachtig, er is teveel kwaad waar ze tegen moet vechten.
Toch overleef ik de oorlog maar de oorlog blijft in mij. De traumatische ervaringen zitten diep weggedoken in mijn geest en lichaam. Ik heb PTSS maar niemand die het ziet, niemand die mij helpt. Jaren verstrijken, de oorlog in mij blijft en ik kan niet vluchten. De enige optie die nog voor me overblijft is mezelf vernietigen want dan heb ik ook de oorlog stil gelegd. Na vier pogingen is het me nog steeds niet gelukt. Maar dan heb ik geluk. Ik word plotseling gezien en ik word geholpen. Maar de gevolgen zullen altijd merkbaar en zichtbaar blijven. Ik lijd aan Complexe PTSS en voor mij betekent dat er altijd een oorlog in mij zal zijn. Een oorlog met een voorlopig vredesakkoord.
Door Gabrielle