Links

Mijn naam is Anne de Lieve. Ik ben een vrouw, moeder en een verstoten kind. Na een nare jeugd onder een narcistische moeder, kwam ik terecht bij een narcistische partner. Ik heb van kinds af aan moeten vechten voor mijn plekje en wat liefde en aandacht, in deze onveilige wereld. Ik was identiteit loos. Van karakter altijd vrolijk, maar door de omstandigheden vaak depressief. Ik heb vaker met duistere gedachten rondgelopen om een einde aan mijn leven te maken. Ik weet wat het is om in dat diepe zwarte gat te zitten. Na het verbreken van mijn relatie na 27 jaar, en met mijn hele familie, bracht ik in juni 2021 mijn boek uit: “De gespleten soulmate”. Ik startte mijn FB-pagina op. Anne de Lieve is mijn auteursnaam, i.v.m. de privacy van mij en mijn kinderen. Op mijn FB-pagina schrijf ik nu wekelijks topics over allerlei onderwerpen. Narcisme, hulpverleningen, innerlijke gevoelens, normen en waarden, en dus ook over zelfmoord. Alles op mijn pagina is afgeschermd voor de buitenwereld, en alleen zichtbaar voor vrienden. Wees welkom op mijn FB-pagina. Lees, reageer, en uit je gevoelens. We zijn als mens te mooi en te waardevol om ons niet te laten zien. 
Lieve groet, Anne.

Zelfmoord. Zelfmoord neemt momenteel hand over hand toe. Het gebeurt steeds vaker, en het komt de laatste tijd steeds vaker in het nieuws. Zelfmoord, een kwetsbaar onderwerp waar toch een taboe op rust. Je hoort het soms van iemand. Of je herkent het aan de zin: we hopen dat je nu je rust gevonden hebt. Verdriet en ongeloof, men zag het totaal niet aankomen. En dan zijn er ook nog mensen die zeggen: dat is laf. Afgelopen week kwam het toevallig ter sprake in een reactie onder een topic. De één pleegt zelfmoord, terwijl de ander die ziek is vecht voor zijn leven. Hoe dubbel.

Maar hoe hard heeft iemand die zelfmoord pleegt gevochten voor zijn leven? Zonder dat de buitenwereld het zag? Hoe lang heeft iemand al in dat diepe zwarte gat gezeten? Dat zwarte gat, wat anderen niet zagen. Hoe lang heeft iemand al die vreselijke pijn gehad? Want emotioneel lijden is één van de ergste vormen van lijden die er is. Een pijn, die anderen niet voelen. Hoelang lag iemand ’s nachts wakker omdat zijn hoofd zo maalde? Terwijl niemand er erg in had, omdat iedereen ’s nachts slaapt? Hoelang was iemand die zelfmoord pleegde, al zo vreselijk moe? Zo moe, dat je ’s ochtend vroeg niet weet hoe je de dag door moet komen? Niemand die het zag, want iemand die lekker in zijn vel zit heeft energie genoeg. Hoelang heeft iemand niet meer inwendig gelachen, terwijl hij toch vaak met een glimlach op zijn lippen liep? Waarom heeft die persoon nooit iets gezegd terwijl er zoveel mensen om hem heen van hem houden? Hoe kan het dat we geen signalen hebben opgepikt terwijl we dagelijks diegene zagen? Vragen, vragen, vragen, met het antwoord: levensmoe.  

Levensmoe. Een lang en traag proces dat vaak al start op jonge leeftijd. Het is geen bevlieging. Niemand gooit zich plotseling voor de trein na het behalen van een onvoldoende op zijn examen. Levensmoe kan ontstaan door vele oorzaken. Levensmoe is een heel verdrietig proces, dat als een sluipmoordenaar door je hoofd en je lichaam kruipt. Een vroege periode van rouw. Want iemand die levensmoe is, neemt in zijn hart en hoofd al afscheid van de mensen waar hij van houdt. 
Iemand die lichamelijk ernstig ziek is, krijgt aandacht en liefde. De tijd om alles te regelen en afscheid te nemen. Het lijden wordt vaak samen gedragen. Iemand die levensmoe is kan dat niet, en krijgt dat niet. Het is intens verdrietig, en je kan het niet uitspreken. Het is een eenzame strijd, die je in je eentje voert. Een strijd inwendig van ups en downs, doorgaan en stilstaan. Iemand die levensmoe is, beseft heel goed wat hij zijn dierbaren gaat aandoen. Het intense verdriet van afscheid nemen dat hij nu zelf ondergaat, dat verdriet krijgen straks de nabestaanden. Dingen regelen. Voorbereidingen treffen, alles in het geheim. Een langdurige harde strijd. Steeds verder naar de bodem van dat zwarte gat. Tot het moment daar is. Het moment dat het verlangen naar eeuwige rust groter is als de behoefte om hier te blijven in liefde. Nog één ding te doen: de laatste groet. Het afscheidsbericht.

Afscheid nemen bestaat niet? Afscheid nemen bestaat wel. Mensen die afscheid nemen van het leven, zijn de moedigste mensen die er zijn. Ze hebben een intense zware strijd gestreden. Ze verdienen respect. Dus zeg nooit: wat laf. Je weet pas wat het is, als je zelf op de bodem van dat diepe zwarte gat hebt gezeten. 
– Anne de Lieve –